Εν ριπή
Λείπεις, μικρούλη...KOYMΠAPOYΛH, εσύ, Γιωργάκη Κυπριανού (Γιώργαρο έπρεπε να τον λέμε), αν περνούσαν οκτώ ώρες και δεν έστελνες SMS, νιώθαμε κάπως! Αν περνούσε μία ημέρα χωρίς e-mail, ήταν ακόμα χειρότερα. Αν το ένα ή το άλλο μήνυμα δεν είχε δέκα προτάσεις, πιστεύαμε πως ήσουν αδιάθετος. Όταν έβλεπα το τηλέφωνό σου να καλεί, ήξερα πως είχα αργήσει να απαντήσω. Αν δοκίμαζα να σε αντιμετωπίσω με υπεκφυγές, δικαιολογίες και τα γνωστά «άσ’ το να το δούμε», η πρόταση επέστρεφε ανανεωμένη. Πέρασε καιρός για να συνεννοηθούμε. Είχες προτάσεις για τη λατρεία σου, την αυτοκίνηση, κυρίως για τα ράλλυ, και μάλιστα για το WRC. Σε ενδιέφεραν τα πάντα. Οι άνθρωποι, οι μηχανές, η προβολή. Είχες μεγάλο πάθος για μάθηση και δεν είχες πρόβλημα ακόμα και στη δύσκολη δουλειά. Από τη στιγμή που επικοινωνήσαμε (σ.σ.: μόνο η μάνα και η Τώνια μάς καταλάβαιναν, σωστά;), αντιμετώπιζες την πρακτική του «ναι, ναι, όχι, ναι, όχι, ε, είπαμε όχι» με αρχοντιά και αξιοπρέπεια. Όπως ακριβώς σε εκπαίδευσαν οι γονείς σου. Ο κ. Κύπρος και η κ. Νίτσα. Από μικρούλης, λοιπόν, από τα 18 σου, ήσουν απίστευτα ώριμος, φέρνοντας συχνά εμάς, τους δήθεν έμπειρους, σε αμηχανία. Ήταν τέτοιο το πάθος σου και τόσο υψηλού επιπέδου η ευφυΐα σου, ώστε όποιος σε γνώριζε και σε καταλάβαινε σε αποζητούσε. Ήθελες να τα αλλάξεις όλα. Με το δίκιο σου. Υπήρχαν επιλογές και γεγονότα που δεν είχες διάθεση να αναλύσεις, γιατί ήταν έξω από τη λογική σου και τη φιλοσοφία σου. Πολεμούσες γι’ αυτό που εσύ έκρινες σωστό. Με απίστευτο πείσμα, με πάθος, με θράσος, αλλά και με ήθος. Είπαμε... O Κύπρος και η Νίτσα έδωσαν μάχη για να γεννηθείς, έδωσαν μάχη για να σε κάνουν σημαντικό άνθρωπο στην κοινωνία και τα κατάφεραν! Στα 22, ήσουν ήδη ένας νέος με άποψη, με εφόδια (σ.σ.: κουφάθηκαν όλοι στο Πολυτεχνείο στην Αγγλία, σχολιάζει ο κοινός μας φίλος Γιώργης Φιλιππίδης) και, κυρίως, με όραμα. Όμως, υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός, πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε στη μοίρα, ο εγκληματίας νταλικέρης που σε παρέσυρε και σε τσάκισε, ενώ σταμάτησες για να προσφέρεις σε άλλους ανθρώπους που ένιωσες πως σε είχαν ανάγκη, σου έκοψε το νήμα της ζωής. Λεπτομέρειες οι συνθήκες, τα γεγονότα. Κανείς μας δεν πίστεψε πως έφυγες, πως μας παράτησες. Κοιταζόμασταν όλοι, από το «βασιλιά» και τον Πάμπο μέχρι το Γιάννη το δυναμομέτρη, το Νίκο Γενεράλη και τους δικούς μας. Τους συνεργάτες σου. Τα φιλαράκια σου. Tο Μανώλη και τον Παναγιώτη. Πλάκα μας κάνει, θα συνέλθει... Τον τσαντίσαμε... Θα γυρίσει και θα ακούσουμε το κλασικό «έλα, κουμπάρε»...
Κύπρο, «Νονέ», κ. Αντώνη Μιχαηλίδη, Τάκη, εσύ Πάμπο και όλοι εσείς που τα κλειδώσατε και δεν τρέξατε, για να τιμήσετε αυτόν το διαφορετικό μικρούλη και, βέβαια, τους εκπληκτικούς γονείς του, κάντε τους ένα δώρο. Φροντίστε να τα βρουν ο ΑΑ με τον ΚΟΑ, ώστε να πάνε μπροστά οι αγώνες στην Κύπρο. Εμείς, οι Ελλαδίτες, με αρχηγό τον άνθρωπό του, τον κ. Μανώλη Παναγιωτόπουλο, θα φροντίζουμε να λάμπουν ο Πάνος, ο Λευτέρης, ο ¶γγελος, ο Λάμπρος, o «International» και όλοι του οι φίλοι. Τους λάτρευε και τον λάτρεψαν αποδεδειγμένα.
Ναι βρε, στο υπόσχομαι, δε θα στεναχωρώ το «βασιλιά». Ό,τι πεις! ¶λλωστε, πάντα αυτό που θέλεις γίνεται. Μόνο η φωτιά σε νίκησε, αλλά δεν μπορεί... Mας βλέπεις, μας παρακολουθείς και πού θα πάει; Θα σκάσεις στο Ακρόπολις με τρεις και τέσσερις διαπιστεύσεις, τρελαίνοντας την Ανίτα, τον Τάκη, τον ¶κη, τον Σοντάνο, και, βέβαια, θα κάνεις τα φιλαράκια σου, τον Προβερά και τον Μάρκους, να χαμογελούν.
Λείπεις, γαμώτο, και τι να μας πουν, πλέον, οι γελοιότητες της καθημερινότητας; Την προσευχή μας, και πάμε παρακάτω αισιόδοξα. Αυτός ο μικρός ήταν πάρα πολύ αισιόδοξος._ Σ. Χατζηπαναγιώτου